Joga Iyengara opiera się na „Joga Sutrach” Patanjalego. Jest to dzieło filozofii indyjskiej zawierające całą wiedzę na temat czym jest joga, jaki jest jej cel, kiedy jesteśmy w jodze, jak praktykować jogę. Początkowo Iyengar czerpał wiedzę od swojego wuja Tirumalai Krishnamacharya praktykując styl Astanga, a dalej przez poszukiwania we własnej praktyce. Obserwował siebie i swoich uczniów często w różnym stanie psycho fizycznym i emocjonalnym, a wynikiem tych obserwacji jest charakterystyczna metoda jaką sam ukształtował. Iyengar jako dziecko był bardzo chorowity, a dzięki jodze odzyskał w pełni zdrowie i energię. W dorosłym już wieku doznał dwóch wypadków, które były impulsem do zmiany techniki praktyki jogi. Kiedy ciało jest zdrowe, silne, mobilne, elastyczne wtedy nie ma przeszkód w wykonywaniu asan*. Kiedy ciało jest bezsilne, sztywne, asymetryczne i boli, wówczas asany sprawiają trudność. Iyengar doświadczył tego na sobie, jak również zaobserwował na swoich uczniach kiedy nie byli w stanie usiąść prosto i wydłużyć kręgosłupa. Widział problem w unoszeniu rąk nad głowę. Rozszerzanie klatki piersiowej przysparzał ból. Zauważył że nie jest możliwa praktyka jogi jaką znał dotychczas. Dlatego zaczął szukać rozwiązania dla siebie i innych potrzebujących „pomocy”. Stąd pojawiły się klocki, paski, krzesła, koce, wałki, tresery i wiele innych drewnianych, stalowych i miękkich pomocy. Pomoce te, nie służą temu aby ułatwić ustawienie ciała w pozycji, a służą temu, aby ciało miało możliwość wejścia do pozycji w konkretny sposób, z konkretnym celem, aby pojawiła się konkretna akcja w ciele np. w wygięciach w tył krzesło pomaga ustawić kręgosłup piersiowy w wygięciu; w skłonach w przód koce dają możliwość wydłużenia się od pośladków i wydłużenia kręgosłupa w przód; w pozycjach stojących kostki dają możliwość ustawienia ciała w odpowiedniej płaszczyźnie. A dlaczego te ustawienia ciała są takie istotne? Iyengar praktykował jogę przez całe swoje życie osiągając w tym mistrzostwo. Docierając do celu jogi i stanu samadhi*. W swojej praktyce zauważył ogromną rolę asany i pranajamy ponieważ są najbardziej namacalne, a dzięki odpowiedniej ich praktyce pojawiają się pozostałe składowe jogi. Asana jako pierwsza kontaktuje nasze ciało fizyczne z umysłem. To w asanie zaczynamy rozróżniać poszczególne elementy ciała. Poszerzamy jego czucie, świadomość i oddziaływanie na umysł. Zaczynamy rozumieć, że sposób w jaki pracujemy z ciałem ma wpływ na nasz oddech, emocje i nerwy. Dlatego tak ważne jest odpowiednie ustawienie ciała i kręgosłupa. W każdej asanie chcemy połączyć ciało w jedność: kończyny z tułowiem i tułów z głową, a elementem łączącym jest kręgosłup. Kiedy ciało jest jednością, energia krąży równomiernie. Kiedy przepływ energii jest równomierny, jesteśmy zdrowi. Ciało jest zdrowe, emocje wyciszone, układ nerwowy i oddech spokojny. Czujemy wewnętrzną spójność. Pranayama* pojawia się jednocześnie z asaną. Asana przygotowuje ciało do pranayamy, a pranayama jest przygotowaniem do pratyahary*. Na lekcjach jogi skupiamy się na pracy w asanach, a pranayama często jest oddzielnie prowadzoną lekcją. Medytacja pojawia się na wstępie lub w trakcie zajęć zaawansowanych lub jako niezależne lekcje. To rozdzielenie jest po to, aby mieć wystarczająco dużo czasu na asanę, pranayamę i medytację.
Iyengar doświadczył stanu samadhi, stanu niebytu, pochłonięcia w bezkresie czasu i przestrzeni. Iyengar zawsze odnosił się do „Joga Sutr” Patanjalego i to właśnie ta wiedza jest wyznacznikiem czym jest joga i jak praktykować jogę. Nie należy rozumieć jogi metodą Iyengara jako gimnastyki fizycznej. Fizyczność jest na początku kiedy stawiamy pierwsze kroki. Potrzebujemy fizyczności dla zjednoczenia ciała, oddechu i umysłu. A kiedy to osiągniemy naturalnie pojawią się pozostałe składowe jogi i błogostan:)
* asana – pozycji jogowa
* pranayama – sztuka oddechu
* pratyahara – wycofanie zmysłów
* samadhi – cel jogi jakim jest połączenie z wewnętrzną Jaźnią
Tekst: Iwona Gajko
